Skip to content

Espérance

Wann gibt’s e Mol ken Grund sum danke
Du Herr, besch immer fer uns do
Ich loss die Andere sich zanke
Un blie in minem Herze froh
Ich sing min Lied un bätt ganz still
Ich weiss was minner Schöpfer will.

Ich bin gewiss, er siht mich immer
Wo ich eu bin, s’esch ganz egal
Ob unter Mensche, in min’m Zimmer
Ich schuld ihm Dank, in jedem Fall.
Wo nämm ich Troscht un Hoffnung här
Oh’n sinni Treuij, wen Er net Wär ?


Un wenn au oft dun Schatte falle
Un s’Firmament wurd greuij un trieb
Wisse Mir, ja, so geht’s uns Alle
Un was uns bliet, esch Gottes Lieb.
Der wie fer uns gelidde het…
Durich sinner Tod sin mir geredd.


Irène Poirot